Περηφάνια και Προκατάληψη:
Περήφανο Ελληνόπουλο στην Κύπρο.Τα ημερολόγια.
Μαρτιος 2013(Με κανα δυο updates των επόμενων μηνών).
Κυριακή πρωί.Μπροστά στη θάλασσα,σε ένα παγκάκι.Τα πολύχρωμα headphones μου βαράνε σε electropop ρυθμούς.Τσιγάρο που καιγεται στο δεξί χεράκι και ψωμάκια κλεμμένα απο τα μαγειρία του στρατοπέδου στο άλλο.Καφές,σε μπουκαλάκι τοπικού νερού να βοηθάει στην καταπωση της σχεδόν βιαιας καταβροχθισης του πρωινού μου.I am actually happy.Ειμαι αλλου.Κωνσταντίνος,όχι φαντάρος...Ναι,έτσι θα ξεκινήσω λοιπόν.Για να γράψω,χρειάζομαι χώρο.Και δεν εννοώ ενα ομορφο δυάρι με wc και μεγάλα παράθυρα.I mean personal space.Δυσκολάκι,εδώ που βρίσκομαι αυτό.Οπότε δυκολεύομαι να βάλω τις ποικίλες περιπέτειες της αισθητικής μου σε μια σειρά...Για ακόμη μια φορά,πρέπει να κάνω editing στον ίδιο μου τον εαυτό...Πραγματικά.Η εντονη αυτη ποικιλία εικόνων και η τοσο γρηγορη εναλλαγή σε ενα κτιριο με 100 περιπου ατομα ειναι απιστευτη.Αν και το προγραμμα κατανταει ρουτινα,ολα τα αλλα αλλαζουν.Κι ας παραμένουν ιδια.Δε βγαζω ιδιαιτερο νοημα,I know that.That's the point.Καλως ήρθατε στα στρατά.το μεγαλυτερο ενδιαφερον,το ωραιο το ζουμακι,βρισκεται σε ολα εκεινα που δεν εχουν να κανουν με το στρατο.Τα διαλειμματα για τσιγαρο ειναι εκεινα που σε κανουν να σκεφτεσαι το "seriously?".Kουβέντες περι θρησκειας,κοινωνικων θεσεων και σεξουαλικοτητας ειναι τα mustAτακες που μπορουν να πληγώσουν μια πιο ευαισθητη ψυχούλα βγαινουν απο μεγαλα,ανοητα στοματα.Kι ομως ναι,εχω γινει πιο considerate και για τους αλλους.Eμενα προσωπικα δεν με αγγιζει τιποτα.Nobody can do that.
Παρολα αυτα,παρατηρω επιθετικες αποψεις,σχεδον ρατσιστικες προς πασα κατευθυνση με σκοπο την εξαλιψη της διαφορετικοτητας .Ακολουθει αληθινο παραδειγμα.Μια ηλιολουστη μερα,καθως ταχα εκπαιδευομαστε,ακουγεται απο τον μετριο εκπαιδευτη μας "Καποιοι λιαζονται και καποιοι ξεκωλιαζονται.Εδω περα,δοξα τω θεω λιαζομαστε μονο".Μεσα απο το χακι πληθος,πεταγεται καποιος και λεει "ε οχι ολοι".Here we go... "Tι είπες?Τι είναι αυτά που λες τώρα.Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά".Κι εγώ,ο ξυρισμένος παρατηρητής,σχεδόν νιώθω την εσωτερική αντίδραση ενός παιδιού παραδίπλα μου.Το βλέπω στο βλέμμα του.Στην αμυντική στάση του κορμιού του.Τον ενοχλεί αυτό που ακούει.Σχεδόν τον πονάει...Μαλακία του βεβαια,μα κατανοητό.Ευτυχώς το "αστείο" δε συνεχίζεται για πολύ και συνεχίζουμε την "εκπαίδευση" μας.Το παλικάρι κοιτάζει γύρω του και το βλέμμα του πέφτει πάνω στο δικό μου.Βλέμμα ζυγιάσματος.Μάλιστα... ]( Αυτά,τα γράφω καθήμενος στο αγαπημένο μου σποτ εδω μέσα.Σε ένα παγκάκι,ανάμεσα απο φοίνικες,καθώς ο μεσημεριανός ήλιος και η μεσημεριανή σιγή,διεισδύουν στο χακί κορμάκι μου.)Κλείνουμε παρένθεση και συνεχίζουμε με την εκπαίδευση.Εκεί,ενδιάμεσα απο τις αρχές παραλλαγής και κάλυψης(τρελό κομάντο ο Παλάζης),ο εκπαιδευτής(ναι,ο ίδιος με πριν),θεωρεί καταπληκτική ιδέα να μας δείξει ένα "κολπάκι".Στο μέρος όπου νεαρά αγόρια-τα περισσότερα ανίκανα να αρθρώσουν 4σύλλαβες λεξεις και αρνούμενα να χρησιμοποιήσουν την κριτική σκέψη- ζουν και δέχονται πιέσεις απο παντού,"διδάσκουν"(ενω δεν είναι μέσα στην "ύλη"),πως μπορεί κάποιος να δημιουργήσει μια θηλιά για κρέμασμα.Οπως είπα και παραπάνω "seriously?" .Κι όμως.Καθώς τη φτιάχνει τη βάζει στο λαιμό ενός κωλοφάνταρου,τύπου "δες τι ωραία θανατερή γραβάτα σου εκανα".Πηγαίνει να τη βάλει και σε άλλους.Με βλέπει πως τον κοιτάζω και πιθανώς καταλαβαίνει πως εαν με πλησιάσει θα του δαγκώσω το μάτι.Δεν ήρθε,κρατήθηκε...Όμως,αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι πως καθώς γυρίζει το σκοινί ο "εκπαιδευτής",βγάζει κι ένα ανόητο λογύδριο περί αδυναμίας χαρακτήρα των αυτοχειρων και γενικότερα πόσο κακή ίδεα είναι η αυτοκτονία.Για ακόμη μια φορά,η υποκρισία της "πολιτικά ορθής" συμπεριφοράς/συμβουλής,κάνει την εμφάνισή της.Τ ο "φαίνεσθαι" είναι η βασική αρχή μας εδω μέσα.(Θα ακολουθήσουν πολλά παραδείγματα του "φαίνεσθαι" στην πορεία.Εχω ποικιλία).Για να ξεφύγουμε λιγάκι απο τη σοβαρότητα του θέματος με τη θηλιά,αποφασίζουμε να παίξουμε ένα "παιχνίδι".S &M δεσίματα με σκοινιά,"υπο την σκέπη" της εκπαίδευσης οπλιτών,πρώτη φορά βλέπω.Δένουμε δυο αγόρια και τα βάζουμε να βρουν τρόπο να ελευθερωθούν,διχως να κόψουν ή να λύσουν τα δεσμά τους.Καλησπέρα Χάρι Χουντίνι,it's me.Δε γνωρίζω ποιά θα ήταν η επιβράβευση εαν κατάφερναν να λυθούν.Φαντάζομαι όμως πως θα υπήρχε κάποιο cue for the porno music.Τώρα που αναφέρθηκα στο "porno music",όντας άνθρωπος που λειτουργεί συνειρμικά κατα κύριο λόγο,θα πάω κάπου αλλού.Another time,same place though,δυστυχία μου...Μουσικό διάλειμμα.Πάμε κορίτσια.Girls Aloud βεβαίως.Αφήνουμε για λίγο στη άκρη τα ελληνικά χιτς που παίζουν στους κοινόχρηστους χώρους.Ναι,όντως τις προάλλες στη λάντζα,καθώςέπλενα δίσκους,εκανα "αρμονίες" στη Νατάσα απο "Απέναντι".Και γούσταρα κιόλας.Στο free το time μου όμως,καλή ώρα,αρπάζω τα υπέροχα,πολύχρωμα αρκουδοheadphones μου και κάνω δεύτερες στις δεύτερες μα αγαπημένες Saturdays.Kαι στη Cheryl.Kαι στη Roisin.Εκεί ναι,γουστάρω λίγο παραπάνω.Όταν μπαίνει δε το "Οn The Metro" απο G.A.παθαίνω επιληπτικό pure-pop ντελίριο.Ευχαριστώ κορίτσια μου.By the way.καλή συντροφιά μου κρατάει και η Δούκισσα η Νομικού.Ναι,ναι,ξεκίνησε ραδιοφωνική εκπομπή στο νησί η φίλη.Καλή κι αυτή,κεφάτα και τα χιτς.Thanks,gurl..!{Ανάβω τσιγάρο και συνεχίζω,μισό...Κάποια στιγμή η Δούκισσα,καθώς έκανε "ανάλαφρο chatting" με τους ακροατές της,αναφέρθηκε στο κεφάλαιο "ραντεβού".Καλά,ψέμματα λέω,απλώς θέλω να γυρίσω το θέμα προς τα εκεί.Dating στα στρατά.Δεν ξέρω κατα πόσο μπορεί να πετύχει αυτό.Μη νομίζεις,εχω κάνει την αρχή καιρό τώρα.Βιωματική η ανάλυση,όχι μαλακίες.Εχω βγει ραντεβουδάκια το κωλοφάνταρο.Για λόγους ερεύνης,προφανώς.Aσε,το ένα "περιστατικό" συνεχίζει.(Update:Ναι μπα!Μας τελείωσε.Αλλά προέκυψε άλλο.Καλύτερο.Έτσι πάει.Απο εκεί που μου ερχόντουσαν μηνύματα του τύπου"Μπήκες στη ζωή μου ξαφνικά και πλέον δε μαλώνω με τον ίδιο μου τον εαυτό επειδή εχω κάτι τόσο ωραίο να σκέφτομαι",καταλήξαμε στη λειψή η μηδενική επικοινωνία.Life gets in the way,life goes on.Σκουπίζω δάκρυ και συνεχίζω).Ας αναφερθώ πρώτα στη γλώσσα.Παρατηρώ,πως ο εγκέφαλός μου,βάζει αυτόματο translator.Δεν ακούω κυπριακά.Το μυαλό βρίσκει τρόπους για να περάσεις καλά.Thank you brain!Τελικώς,αν και προκατειλημμένος,βλέπω πως ήταν εύκολο να υπερπηδήσω αυτό το "εμπόδιο".Υποφερτό.Κατάρριψη προκατάληψης ή τουλάχιστον προσπάθεια κατάρριψης,check!My God,I am growing up.Mέσω ενός απλού ραντεβού,παρατηρώ πόσο εύκολο είναι τα να νιώσω καλά.Απλά και μόνο φορώντας την "πολιτική" περιβολή μου και κάνοντας πράγματα που έκανα κι όταν είχα γένια(αχ,γένια) ξαναγίνομαι ο Κωνσταντίνος.Γένια μπορεί να μην έχω(αχ,γενια),αλλά ακόμη κι αυτό το ξεχνάω.Μέχρι να με δω σε καθρέφτη βέβαια.Εκεί καταλαβαίνω πως η στιγμιαία "ξεγνοιασια" δεν υπερέχει της ανιαρής,σκουροπράσινης καθημερινότητάς μου...Anyway,στα ραντεβού,βλέπω πόση δυναμική έχει η επικοινωνία με έναν άγνωστο στην τελική άνθρωπο,απλά και μόνον επειδή ανήκει στον "εξω κόσμο".Μακρια απο τα τετριμμένα λογάκια,τις στρατιωτικές στιγμούλες.Το πόσο ενδιαφέροντα ακούγονται ακόμη και τα χαζολογάκια του έξω κόσμου είναι απίθανο.Τα κοινά που μπορείς να βρεις -και δεν εννοώ το "σε ποιο κέντρο παρουσιάστηκες ή/και "ποια σειρά είσαι ρε ψηλέ"- είναι refreshing.Όπως έχω πει τόσες φορές...Κωνσταντίνος,όχι φαντάρος.That's the refreshing part.Η στιγμιαια εκείνη σχεδόν δροσερή αίσθηση που ξεπλένει τη σπαρίλα του χακί. Κι όμως,υπάρχει και κίνδυνος στις εξωτερικές αυτές επαφές.Τις προάλλες υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας του θανάτου μιας σχέσης.Πόνος ψυχούλας και μεγάλα λογάκια απο τον φυλακισμένο προς την άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής.There,there.You'll get over it.Ή θα αυτοκτονήσεις και θα σε κλαίνε.Τη θηλιά για να κρεμαστείς,μας έμαθαν πως να την κάνουμε.Κάν'το εδώ κοντά μου όμως,μήπως και πάρω καμιά απαλλαγή λόγω ψυχολογικών τραυμάτων.Αντε,με το καλό.Άλλο παράδειγμα που έχω ο παρατηρητήε,είναι το εξής.Τις προάλλες,καθώς είχα σκοπιά,ακουγα μια συζήτηση μεταξύ δυο νεαρών (αντε,καλα) αντρών.Ο ένας,20 ετών,κλαιγόταν για τη γκόμενα στον άλλο.Έλεγε την πικρή του ιστορία.Η γκόμενα,έπιασε δουλειά σε μπαρ,οπότε αυτός φοβάται μη του τη γαμήσουν την πουτάνα.Ούτε αυτήν εμπιστεύεται,ούτε τα λιγούρια/εν δυνάμει γαμιάδες της αρραβωνιάρας.Αντε καλα,το δέχομαι μωρέ.Μέχρι να ακούσω το εξής σοκαριστικό.Η γκόμενά του είναι 15 χρονών.Τa-daa!Seriously τώρα?Eίμαστε σοβαροί?Και να 'χεις και τον άλλο το φίλο να του δίνει συμβουλές της πούτσας μα ταυτόχρονα βάζοντάς του τρομερά φυτίλια.Εχω μείνει χοντρομαλάκας.Εύχομαι να υπήρχαν σφαίρες αυξησης εγκεφαλικής δραστηριότητας.Θα τους πυροβολούσα σίγουρα.Οχι,δεν τελειώνει εδώ το εγκεφαλικούλι μου.Ο "έμπειρος" λέει τις δικές του εμπειρίες.Μιλάει για τη σχέση του.Πόσο την εμπιστεύεται.Πόσο σοβαρά τη βλέπει.Είναι και μεγάλη η γκόμενα όπως λέει.Είναι 26.Ε,ναι σχεδόν γεροντοκόρη στο χωριό τους.Και μετά απο τα παραπάνω,ακούω και το πόσο καιρό είναι μαζί.Ένα μήνα.Ε,μπράβο.Τα χειρότερα εύχομαι.Ζώα!Αντε,πηγαίνετε να βγάλετε καμιά φωτογραφία με τα όπλα,έχοντας ετοιμοπόλεμο,ερωτικό ύφος να τις στείλετε στις πουτάνες σας,να λιγωθούν.Αυτό που όλα τα κομάντα,παίρνουν και μπλαζέ ύφος στρατιώτη,είναι το "βούτυρο στο ψωμί μου".Λυπάμαι βρε χωριατάκια,δεν τα καταφέρνετε.Καθόλου .Οι σχέσεις εξ αποστάσεως λόγω φανταρικού όντως,δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολες ή διασκεδαστικές.Το βάρος που μπορεί να νιώθεις,πως ο άνθρωπός σου,βρισκεται μακριά σου κάνοντας κάτι που δεν επέλεξε...Οχι,οχι εγω...Ενας φίλος...Τώρα που βρίσκομαι εγώ μέσα,βλέπω και το πως μπορεί να το βιώνει και ο φυλακισμ--εννοώ ο προστάτης/πατριώτης/κομαντο.Single είμαι,αυτή τη στιγμή,χαρείτε.Ποτέ μη λες ποτέ όμως.Μπορεί ό,τι κι αν έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου πως δεν θα κάνεις(ή δεν θα ξανακάνεις) να το κάνεις χωρίς να το συνειδητοποιήσεις.Caught in the moment,head over hills και λοιπά εγγλέζικα.Και στην τελική,για να το παίξω και intellectual,όπως είπε ο Χαϊνερ Μίλερ, "το άλμα,όχι το βήμα,είναι αυτό που καθιστά δυνατή την εμπειρία".Συμφωνώ βρε Χαϊνερ.Και για ο,τι προκύψει,θα ενημερώσω εν καιρώ.Αγωνία.Η αναμονή είναι ίσως το βασικότερο χαρακτηριστικό της εμπειρίας αυτής.Αναμένατε λοιπόν.Κι εγώ αυτό κάνω.
