What if.

Συνειρμός.
H λέξη που ίσως καθορίζει τη ζωούλα μου.
Η λέξη που εάν δεν υπήρχε στο λεξικό μου,θα υπήρχε σίγουρα μια ρυτίδα λύπης ανάμεσα  στα φρυδάκια.
Μια ιστορία,μπορεί να ξεκινήσει απο το σημείο Α και να καταλήξει στο Β.Ε,ναι.Πιθανότατα θα κάνω ένα πέρασμα κι απο όλα τα γράμματα,δίχως συγκεκριμένη σειρά και θα καταλήξω στο Β.
Το πιο τρομακτικό ή ισως το πιο όμορφο σε όλο αυτό είναι πως υπάρχει μια τάξη στη σκέψη.Δεν είναι σαν να υπάρχει ένα μόνιμο,συνεχές εγκεφαλικούλι.Φιου.
Θέλω να γράψω πολλά.Ίσως δεν μου ταιριάξουν όλα στην δίχως συνοχή σκέψη μου.Ή στο συγκεκριμένο κείμενο.Τελικά ίσως να πω "Καλημέρα εγκεφαλικούλι".Αλλά μιας και λειτουργώ έτσι συνειρμικά μπορεί να θυμηθώ στην πορεία 52 διαφορετικά πράγματα.Δεν ξέρω λοιπόν το μέγεθος αυτού του κειμένου.Μπορει να ειναι δυο γραμμάρια παπαριάς.Μπορει 5 κιλά σοφίας.
Αγωνία.

Ο τάχα απολογισμός της προηγούμενης χρονιάς συνεχίζεται.Τελικά το φανταριλίκι,περα απο τη χρωματική του παλέτα,εχει και άλλα ευχάριστα...
Εχω αποτρελαθεί να αναφέρομαι στις σχέσεις.Κι ομως,δεν τελειωνει ποτέ αυτό το κομμάτι.Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος.It's a never ending story.
Πωπω,how deep.

Kαι συνεχίζω.


"It's not just our timing.It's also us.We are wrong."

Πιο true προταση,ίσως δεν υπάρχει.Ετσι πάει η χρονιά και για μένα αλλά και για πολλούς ακόμα.Δεν με νοιάζει για τους άλλους ιδιαιτερα.It's all about me.
Χθες το βράδυ,είχα μια κουβέντα.Mε έναν άνθρωπο που προσπαθεί να έχει μια μονογαμική σχέση.Δυσκολεύεται.Πολύ.


"Με θέλεις.Με γουστάρεις.Ειμαι ο άνθρωπος που θα ήθελες να έχεις σχέση αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορεσες.Γι'αυτό δυσκολεύεσαι να είσαι σε μονογαμική σχέση με κάποιον άλλο.Δεν γινεται να με αντικαταστήσεις".

Όχι,δεν ντράπηκα να το πω,όσο μη-πολιτικά ορθό και αν ήταν.
Ναι.Ίσως ακούγεται τρομερά αλαζονικό.
Αλλά όπως φαίνεται η αλαζονεία αυτή εχει βάση.Γινεται συνώνυμο της αλήθειας.
Κι αυτό επειδή η μόνη απάντηση που πήρα ήταν. "Εχεις δίκιο."
Βρε το ξέρω.

Οχι πως εγώ  είμαι τρομερά συγκροτημένος και πως τολμάω συνέχεια.
Τις προάλλες επέστρεψα σπίτι μου στις 5.30 το πρωι με τα πόδια.
Για μια ώρα περπατούσα ακούγοντας μουσική και βλέποντας ερημους,απο ανθρώπους,δρόμους.
Είδα μέσα απο το πρίσμα της κουρασης,της νύστας,της δροσερής εκείνης ώρας που όλα αρχίζουν να έχουν ένα γκρίζο χρώμα.Εσβησα τις περίπλοκες γραμμές του "κοινωνικά σωστού" του "τακτ"  ή δεν ξέρω κι εγώ πως να το θέσω.
Είδα πόσο απλά είναι τα πράγματα.Πόσο ευκολο είναι να προσπεράσεις κάποια χαζά εμπόδια που έχεις βάλει εσυ ο ίδιος στον εαυτό σου.Πόσο ευκολο είναι να πεις τρεις γαμημένες λέξεις σε έναν άνθρωπο που σου αρέσει.Πόσο ευκολα καποια πράγματα μπορούν να αλλάξουν,εαν παραστρατήσεις απο το μονοπάτι της συνηθισμένης σου καθημερινότητας.
Αλλα μετά,έφτασα σπίτι.Ξάπλωσα,κοιμήθηκα και ξύπνησα την άλλη μέρα.
Τεντώθηκα,εβρισα την πλάτη μου επειδή και πάλι πονούσε και σηκώθηκα.
Θυμήθηκα το όνειρό που είδα για τρίτη φορά μέσα σε 5 μέρες.
Και όλα έγιναν ξανά δύσκολα.
Χαζό παιδί...Άνθρωπος.

"Just once.Just a kiss.Just a moment".

Αυτό πιστεύω πως θα χρειαστεί για να καταλάβω πολλά πράγματα.Για μένα,για σένα.
Το ονειρό που εχω δει 3 φορές σε τόσο μικρό διάστημα.Κάποια πράγματα αλλάζουν.Κάποιοι χώροι,κάποια πρόσωπα.Αλλά όχι το αποτέλεσμα.Η ανάγκη αυτή.Της ένωσης.Της στιγμής που καποιες άμυνες πέφτουν.
Σίγουρα,φταίει και το γεγονός πως πηγαίνω φαντάρος.Απομακρύνω τον ίδιο μου τον εαυτό απο εμένα.Αποστασιοποιούμαι.Μπαίνω σε άλλο mode,επειδή ξέρω πως αυτά που έχω συνηθίσει,θα απομακρυνθουν κι αυτά απο εμένα για ένα μικρό χρονικό διάστημα.
Ναι βρε μαλάκα,γι'αυτό πρέπει να τολμήσεις.Τι σε νοιάζει?Το μόνο που θα κερδίσεις είναι χρόνος.
Η ποικιλία των "what ifs" σου μπορεί απλά να μικρύνει.


Πάλι δεν ξέρω τι έγραψα.
Δεν μπαίνω στη διαδικασία να διαβάσω το κείμενο και να κάνω editing.
Οι στιγμές που γράφω,καταλήγουν να είναι θεραπευτικές ενίοτε,οπότε δεν θα τις χαλάσω με διορθώσεις.

Και κατι ακόμη,ετσι για αλλαγή."Αντι επιλόγου" ας το ονομάσουμε.

Καλά ρε,εδω τα νυχια μου με το νυχοκόπτη δεν μπορώ να κόψω σωστά,θα μου δώσουν και όπλο?

Αυτά.

Dream.

Προχθές το βράδυ,είχα ένα παράξενο όνειρο...

Μεγάλη ποικιλία γνωστών προσώπων,τοπιά γνώριμα μα με τεράστια γεωγραφική αναδιαμόρφωση 

κι ενα φινάλε δίχως λογική.

Χθές το βράδυ,είχα ένα παράξενο όνειρο...

Μεγάλη ποικιλία γνωστών προσώπων,τοπία γνώριμα μα με τεράστια γεωγραφική αναδιαμόρφωση

κι ένα φινάλε δίχως λογική.

Do you see a pattern?

Με βοηθούς μου τον Freud  και τον Jung(ε,ναι βεβαίως) και ύστερα απο κάποια σκέψη για το τι μπορεί να συμβολίζουν τα όνειρα αυτά,προεκυψε μια μονάχα λέξη.Μια πιθανή ανάγκη. "Επαφή".

Ερωτική ή εγκεφαλική.Μεταφορική ή κυριολεκτική.

"Τhe need of a kiss can be overwhelming".

Αυτό είναι το ζητούμενο.Η μεγαλυτερη ανάγκη,η βασικότερη εικόνα στα όνειρα αυτά ήταν το φιλί.

Ένα φιλί σχεδόν αθώο,δίχως το σκεπτικό του πιθανού επερχόμενου κρεβατιού στο πίσω μέρος του μυαλού.

Η "λίπανση" του εγκεφάλου απο τα χείλη,ήταν η μοναδική λίπανση που υπήρξε εκίνη τη στιγμή.

Τα μάτια,ήταν ο μοναδικός δίαυλος τηλεπαθητικής -σχεδόν- επικοινωνίας.

Η διείσδυση στο τρυφερό κομμάτι του "είναι",εκεί οπού δεν υπάρχουν πλέον αμυντικοί μηχανισμοί,ήταν έντονη.

Η εγκεφαλική καύλα της στιγμής,που προκλήθηκε απο την τόλμη του να το κάνεις ήταν κι αυτή εκεί.

Μάλιστα.Κι έπειτα απ'ολον αυτο τον χείμαρρο αισθησεων,ερχεται ο ονειρικός σουρεαλισμός και σου γαμάει το μυαλουδάκι.

Η μορφή που έχεις απέναντι σου,αλλάζει,γινεται κάποιος άλλος.Εσύ μπαίνεις στο σώμα του άλλου κι είσαι εκείνος,ενώ ταυτόχρονα είσαι εσύ.

Προσπαθείς να μιλήσεις,μα δεν μπορείς.Θέλεις να φύγεις,να τρέξεις μακριά μιάς και το ειδυλλιακό σου σκηνικό έγινε κάτι μέτριο...

Και ύστερα ξυπνάς.Και αναρωτιέσαι:"Τι μαλακίες βλέπω,Χριστέ μου?"

Οχι,απάντηση δεν θα πάρεις.

Απλά θα ξαναδείς παρόμοιο όνειρο και το επόμενο βράδυ.Πιο έντονο,πιο αληθινό.Με το φινάλε να σε   καταστέφει ακόμη παραπάνω αυτή τη φορά,μιας και ξέρεις πως θα έρθει...Και απλά αναμένεις να συμβεί.

Ίσως  το μυαλό,θέλει να μου πει πως πρέπει κάτι να κάνω,να τολμήσω για κάτι κι ας καταλήξει κάπου λάθος... 

Ο τολμών νικά και τα λοιπά.Δε σκοπεύω να χάσω.

Στην τελική,οποια κι αν είναι η κατάληξη,θα μου εχει μείνει εκείνο το φιλί.

Μεταφορικά ή κυριολεκτικά.

Meh.

Συνειδητοποίησα πως τον τελευταίο καιρό στα κείμενα μου,αυτό που απασχολεί το μικρό μου μυαλουδάκι είναι οι σχέσεις.
Seriously? Ναι,κι όμως...
Ίσως επειδή πλέον τις βλέπω διαφορετικά έχοντας  βιώσει μια σχέση και δεν μιλάω απλά υποθετικά.
Ίσως επειδή τους τελευταίους μήνες είμαι συνειδητά μόνος.
Ίσως επειδή σκοπεύω να φύγω φαντάρος-να προστατεψω απο τον εχθρό,την πατριδα και τα λοιπα-και κάνω μια τάχα ανασκόπηση.
Ίσως επειδή λιγο πριν φύγω για τη μαγική αυτή θητεία,βρίσκω τον εαυτό μου να αναρωτιέται εαν βρήκα  κάτι που να μου κινεί το ενδιαφέρον πέρα απο το "Τι ωραία που περνάμε και που κάνουμε σεξ,αλλά μην μιλάς καρδούλα μου,βαριέμαι".

Μπορεί να είναι κάτι άλλο,που να μην έχει να κάνει με εμένα.Δύσκολάκι αυτό βέβαια,μιας και ο,τι δεν έχει να κάνει με εμένα,το έχω σε δεύτερη μοίρα.

Ίσως επειδή τον τελευταίο καιρό--ποιον κοροιδεύω?Ποιον "τελευταιο καιρό"?
Οι σχεσεις είναι το βασικότερο θέμα σε μια παρέα απο το πρώτο πλατωνικό σκίρτιμα καρδούλας,μεχρι το πρώτο "ενήλικο" σκίρτημα ροδέλας.
Και το τέλος δεν έρχεται ποτέ.Μπορεί νa αλλάξουν τα ονόματα των σχέσεων αυτών. Απο  fuck buddies ή γκόμενοι,πουτάνες ή απλοί γαμιάδες,να καταλήξουν αρραβωνιάρηδες γαμπροί,trophy wives ,σύζυγοι.
Πάντα θα υπάρχει κάτι να συζητηθεί.Το δράμα μας το ζητάμε,τα 'χουμε πει...

Ξέφυγα λιγάκι,όντως.
But that's my point.Δεν υπάρχει λογική σειρά για να τα βάλεις αυτά τα πράγματα.Οι σχέσεις είναι περιπλοκες.Όχι μονάχα οι ερωτικές.Δεν θέλω να κάνω τις ερωτικές σχέσεις την "συγγραφική μου μανιέρα".

Επιστρέφω λοιπόν σε εμένα.
Μιλάω για σχέσεις-κυρίως μεσα απο το προσωπικό,γκρίζο μα ταυτόχρονα κεφάτο μου πρίσμα-επειδή με απασχολούν,όντως.

Το βρίσκω τρομακτικά ενδιαφέρον το πόσο εύκολα για παράδειγμα χθές το βράδυ,πάνω σε μια κουβέντα απο τάχα λογικό,23χρονο κουκλάκι μετατράπηκα σε 15χρονο.Ναι,κοριτσάκι.Εαν είχα λεύκωμα εκεινη τη στιγμή θα κεντούσα εμετικά κλισέ περι ερώτων και συναισθημάτων.Ευτυχώς κράτησε 2 λεπτα-με το ρολοι-οπότε δεν χρειάστηκε να απολογηθώ ιδιαιτερα στο εαυτό μου.

Επίσης βλέπω πόσο οι αμυντικοί μηχανισμοί μπορούν να λειτουργήσουν.Ενα χρόνο τώρα το βλέπω.Δεν ήμουν έτοιμος για σχέση?Γνώριζα το "κάτι καλο" τουλάχιστον 500 χλμ μακρυά μου.
Εχω κι ένα πιο πρόσφατο παράδειγμα.Μου αρέσει άνθρωπος-επιτέλους!- στην ίδια πόλη?Σκέφτομαι πως δεν υπάρχει ενδιαφέρον απο την άλλη πλευρά και δεν το δίνω σημασία.Ενω πιθανότατα θα έπρεπε.

Το γράφω συνέχεια,μα θα το ξαναγράψω.
Τα συγκεκριμένα κείμενα έχουν μια συνειρμική μορφή,οπότε πραγματικά δεν ξέρω κατα πόσο βγάζουν νόημα σε καποιον άλλο πέρα απο τον ίδιο μου τον εαυτό.
Μεχρι στιγμής μου έχουν πει πως,φιου,τα βγάζουν δοξα τω Θεω.
Το παραπάνω ομως θα δείξει.

Για φινάλε,ίσως και ένα ακόμα ίσως...
Ίσως ασχολούμαι με τις σχέσεις επειδή εαν βγω απο την προστατευτική φουσκίτσα μου,η οποία ακόμη κρατάει κι ας έχει γεμίσει τρύπες,μπορεί να ταραχτώ ακόμα περισσότερο.

Αυτα.