What if.

Συνειρμός.
H λέξη που ίσως καθορίζει τη ζωούλα μου.
Η λέξη που εάν δεν υπήρχε στο λεξικό μου,θα υπήρχε σίγουρα μια ρυτίδα λύπης ανάμεσα  στα φρυδάκια.
Μια ιστορία,μπορεί να ξεκινήσει απο το σημείο Α και να καταλήξει στο Β.Ε,ναι.Πιθανότατα θα κάνω ένα πέρασμα κι απο όλα τα γράμματα,δίχως συγκεκριμένη σειρά και θα καταλήξω στο Β.
Το πιο τρομακτικό ή ισως το πιο όμορφο σε όλο αυτό είναι πως υπάρχει μια τάξη στη σκέψη.Δεν είναι σαν να υπάρχει ένα μόνιμο,συνεχές εγκεφαλικούλι.Φιου.
Θέλω να γράψω πολλά.Ίσως δεν μου ταιριάξουν όλα στην δίχως συνοχή σκέψη μου.Ή στο συγκεκριμένο κείμενο.Τελικά ίσως να πω "Καλημέρα εγκεφαλικούλι".Αλλά μιας και λειτουργώ έτσι συνειρμικά μπορεί να θυμηθώ στην πορεία 52 διαφορετικά πράγματα.Δεν ξέρω λοιπόν το μέγεθος αυτού του κειμένου.Μπορει να ειναι δυο γραμμάρια παπαριάς.Μπορει 5 κιλά σοφίας.
Αγωνία.

Ο τάχα απολογισμός της προηγούμενης χρονιάς συνεχίζεται.Τελικά το φανταριλίκι,περα απο τη χρωματική του παλέτα,εχει και άλλα ευχάριστα...
Εχω αποτρελαθεί να αναφέρομαι στις σχέσεις.Κι ομως,δεν τελειωνει ποτέ αυτό το κομμάτι.Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος.It's a never ending story.
Πωπω,how deep.

Kαι συνεχίζω.


"It's not just our timing.It's also us.We are wrong."

Πιο true προταση,ίσως δεν υπάρχει.Ετσι πάει η χρονιά και για μένα αλλά και για πολλούς ακόμα.Δεν με νοιάζει για τους άλλους ιδιαιτερα.It's all about me.
Χθες το βράδυ,είχα μια κουβέντα.Mε έναν άνθρωπο που προσπαθεί να έχει μια μονογαμική σχέση.Δυσκολεύεται.Πολύ.


"Με θέλεις.Με γουστάρεις.Ειμαι ο άνθρωπος που θα ήθελες να έχεις σχέση αλλά για κάποιους λόγους δεν μπορεσες.Γι'αυτό δυσκολεύεσαι να είσαι σε μονογαμική σχέση με κάποιον άλλο.Δεν γινεται να με αντικαταστήσεις".

Όχι,δεν ντράπηκα να το πω,όσο μη-πολιτικά ορθό και αν ήταν.
Ναι.Ίσως ακούγεται τρομερά αλαζονικό.
Αλλά όπως φαίνεται η αλαζονεία αυτή εχει βάση.Γινεται συνώνυμο της αλήθειας.
Κι αυτό επειδή η μόνη απάντηση που πήρα ήταν. "Εχεις δίκιο."
Βρε το ξέρω.

Οχι πως εγώ  είμαι τρομερά συγκροτημένος και πως τολμάω συνέχεια.
Τις προάλλες επέστρεψα σπίτι μου στις 5.30 το πρωι με τα πόδια.
Για μια ώρα περπατούσα ακούγοντας μουσική και βλέποντας ερημους,απο ανθρώπους,δρόμους.
Είδα μέσα απο το πρίσμα της κουρασης,της νύστας,της δροσερής εκείνης ώρας που όλα αρχίζουν να έχουν ένα γκρίζο χρώμα.Εσβησα τις περίπλοκες γραμμές του "κοινωνικά σωστού" του "τακτ"  ή δεν ξέρω κι εγώ πως να το θέσω.
Είδα πόσο απλά είναι τα πράγματα.Πόσο ευκολο είναι να προσπεράσεις κάποια χαζά εμπόδια που έχεις βάλει εσυ ο ίδιος στον εαυτό σου.Πόσο ευκολο είναι να πεις τρεις γαμημένες λέξεις σε έναν άνθρωπο που σου αρέσει.Πόσο ευκολα καποια πράγματα μπορούν να αλλάξουν,εαν παραστρατήσεις απο το μονοπάτι της συνηθισμένης σου καθημερινότητας.
Αλλα μετά,έφτασα σπίτι.Ξάπλωσα,κοιμήθηκα και ξύπνησα την άλλη μέρα.
Τεντώθηκα,εβρισα την πλάτη μου επειδή και πάλι πονούσε και σηκώθηκα.
Θυμήθηκα το όνειρό που είδα για τρίτη φορά μέσα σε 5 μέρες.
Και όλα έγιναν ξανά δύσκολα.
Χαζό παιδί...Άνθρωπος.

"Just once.Just a kiss.Just a moment".

Αυτό πιστεύω πως θα χρειαστεί για να καταλάβω πολλά πράγματα.Για μένα,για σένα.
Το ονειρό που εχω δει 3 φορές σε τόσο μικρό διάστημα.Κάποια πράγματα αλλάζουν.Κάποιοι χώροι,κάποια πρόσωπα.Αλλά όχι το αποτέλεσμα.Η ανάγκη αυτή.Της ένωσης.Της στιγμής που καποιες άμυνες πέφτουν.
Σίγουρα,φταίει και το γεγονός πως πηγαίνω φαντάρος.Απομακρύνω τον ίδιο μου τον εαυτό απο εμένα.Αποστασιοποιούμαι.Μπαίνω σε άλλο mode,επειδή ξέρω πως αυτά που έχω συνηθίσει,θα απομακρυνθουν κι αυτά απο εμένα για ένα μικρό χρονικό διάστημα.
Ναι βρε μαλάκα,γι'αυτό πρέπει να τολμήσεις.Τι σε νοιάζει?Το μόνο που θα κερδίσεις είναι χρόνος.
Η ποικιλία των "what ifs" σου μπορεί απλά να μικρύνει.


Πάλι δεν ξέρω τι έγραψα.
Δεν μπαίνω στη διαδικασία να διαβάσω το κείμενο και να κάνω editing.
Οι στιγμές που γράφω,καταλήγουν να είναι θεραπευτικές ενίοτε,οπότε δεν θα τις χαλάσω με διορθώσεις.

Και κατι ακόμη,ετσι για αλλαγή."Αντι επιλόγου" ας το ονομάσουμε.

Καλά ρε,εδω τα νυχια μου με το νυχοκόπτη δεν μπορώ να κόψω σωστά,θα μου δώσουν και όπλο?

Αυτά.