"Εσύ είσαι για να προκαλείς αδυναμίες".
Ας ξεκινήσω έτσι...
Είμαι ε?Μπράβο μου,λοιπόν.
Όταν κάποιοι άνθρωποι που σε ξέρουν ελάχιστα σου λένε τέτοια λογάκια,τότε κάτι κάνεις καλά.
Κι απλά ωραίος να είσαι μπορείς να το καταφέρεις.
Στην προκειμένη,σημαίνει πολλά παραπάνω μιας και αναφερόντουσαν (και) στην ψυχούλα μου.
Όταν σε ευχαριστούν που σε γνώρισαν,τότε νιώθεις τόσο όμορφα.Κάτι κάνεις σωστά.
Δεν φταίω εγώ που είμαι έτσι λοιπόν.Οι άλλοι φταίνε που μου τα λένε.
Και το ξέρω πως θα γίνω ακόμα χειρότερος και θα με εκτιμήσω ακομη περισσότερο,μετά το φανταριλίκι.
Η ποικιλία των ανθρωπων που θα συναντήσω θα με τρομάξει σε περιπτώσεις ή θα με βοηθήσει να καταλάβω κάτι φρέσκο για μένα.
Bring it on και τα λοιπά...
Και τώρα που είπα για στρατό...
Κάποιες φορές το timing σου μπορεί να είναι για πέταγμα.
Προκύπτει απο το πουθενά δουλειά,αλλά δεν μπορείς να τη δεχτείς επειδή φέυγεις.
Προκύπτουν ποικίλες ευκαιρίες,αλλά και πάλι,δεν μπορείς,έχεις να πας φαντάρος.
"Θέλω να φιλήσω τις λέξεις σου".
Επειδή έχεις όλο αυτό του στρατού πάνω απο το κεφάλι σου,όσα σκέφτεσαι μπορεί να μην εχουν λογική.Ή να παραέχουν και να μην θέλεις απλά να τα αντιμετωπίσεις.
Ξαφνικά πάνω στο χαζολόγημα και στο γεμάτο με υφέρπουσες ερωτικές/"πεσιματικές" πινελιές χιουμορ,αρχιζεις να σκέφτεσαι σοβαρά κάποια πράγματα.Τύπου "Βρε λες?" και "Ναι μεν,αλλά τι θα γινόταν εαν..." .
Κι εδω ταιριάζει αυτό που μου είπαν λοιπόν,"Κωνσταντίνε,φεύγεις φαντάρος..."
Οπότε shut the fuck up και σταμάτα να σκέφτεσαι τόσο.
"Nαι,αλλά τωρα αρχισαν να μιυ μπαινουν ιδε--"
"Σκάσε,όχι."
Εχω 52 πραγματα στο μυαλό μου.Περι φανταρικού,περι φιλίας,καθημερινότητας.Και θνησιμότητας επίσης.
Η θνησιμότητα ,θεωρείται απο όλους μας το πιο δεδομένη,σε αυτη τη ζωούλα.Τάχα.
Είναι μέχρι να χτυπήσει την πόρτα.Τη δική σου ή την παραδιπλανή.Εκει είναι που συνειδητοποιείς πολλά και βάζεις καποια πράγματα -εστω προσωρινά-σε μια σειρά.Και ύστερα λες "Κωνσταντίνε,σκασε.Δεν θα έχεις γένιαΔεν πειράζει".
Και ναι όντως,τελικά δεν πειράζει...
Και καθως γράφω αυτες τις σειρούλες,το καταλαβα...
Όντως,φευγω.Αλλάζω καθημερινότητα.Αφήνω το comfort zone μου,για μέτριους ανθρώπους.
Μα,όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο.
Κρατάω αυτό,λοιπόν.
